Pracy nie ma. Albo: praca jest ta sama, i od kilku dobrych lat nie przynosi spodziewanych rezultatów. W perspektywie najbliższego czasu czeka Cię kredyt, który będą spłacały jeszcze twoje prawnuki - na zaciągniętą przez Ciebie garsonierę w małym mieście lub śmierć, przedwczesne wyłysienie, jedzenie najtańszych produktów z biedronki, lub wakacje raz na pięć lat.
Jeszcze nieco ponad rok temu byłem w podobnej sytuacji i długo myślałem czy zostać czy jednak nie rzucić wszystkiego. Z perspektywy czasu powinienem rzucić wszystko i wyjechać już po skończeniu liceum. Dlaczego?
Bo czasy się zmieniają - wszyscy migrują, tam gdzie im lepiej: bez względu na kraj pochodzenia. Nie wierzycie? W kilku rozmowach też usłyszałem, od Brytyjczyków czy by nie przenieść się przykładowo do Australii, czy nawet do Stanów. Co w tym złego? Nic.
W najgorszym wypadku zawsze można wrócić - bogatszy o kilkanaście tysięcy złotych ekstra na nowy start, lub masę dobrych ubrań, albo czegoś jeszcze lepszego: wspomnień.
Co więc powoduje, że my tak niechętnie podróżujemy za pieniądzem? Chyba fakt, że zawsze byliśmy narodem produkcyjnym - a nie handlowym. Nie lubimy się promować - co de facto jest na naszą niekorzyść. Nie lubimy kiedy się o nas mówi dobrze - czujemy się wtedy zmieszani i zawstydzeni. I okropnie nie lubimy się motywować - jakby to było gdybyśmy nagle poczuli, że mamy za sobą sporo wsparcia w tym co robimy? A co gdyby zrobić odwrotnie, na przekór innym i wyjechać z pozytywnym nastawieniem?
Bo najgorsze co nas może spotkać w życiu to chyba tylko stagnacja.
P.S.
A słyszeliście o młodych zdolnych z Polski? Ta Pani ze zdjęcia poniżej jeszcze w liceum chodziła w dziurawych skarpetkach - efekt tego był taki, że wpadła na pomysł jak podświadomie leczyć płaskostopie.
Wszystkiego dobrego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz