Jak patrzą na nas Brytole? Oraz co mówię Brytyjczykom o Polsce. I jeszcze trochę o promocji nas samych.

Mieszkanie tutaj należy do prawdziwej przyjemności. Kompletnie niczym się nie przejmujesz. Masz wesołe pogodne życie. Co tydzień robisz coś ciekawego lub bardzo ciekawego. Przykładowo: ja od pół roku zwiedzam wszelkie buffety, planuję obecnie podróż do Londynu, oraz pójście na angielski Stand- Up. Generalnie i kolokwialnie: wyjazd zaliczam do mocno udanych. I szczerzę mogę polecić.

Z miesiąca na miesiąc jest coraz łatwiej i przyjemniej. Aż strach pomyśleć jak będzie za rok. Mam sporo planów. I nie chcę słyszeć, że się przechwalam. W zasadzie to mogę głośno powiedzieć: przechwalanie i chwalenie jest w porządku. Jakby nie patrzyć: nastraja Cię i motywuje na bycie lepszym człowiekiem. A gdybyś żyjąc tutaj jeszcze nie dostrzegł: tutaj wszyscy się chwalą nawzajem. I nikomu to nie przeszkadza. Jeżeli coś jest brytyjskie, każdy obywatel to mocno podkreśla i chwali. Podobnie mają Niemcy - bo niby skąd się wzięło stwierdzenie "niemiecka jakość"? A i Amerykanie nie odbiegają od tego: zauważyłeś w ilu dziedzinach są oni najlepsi? Albo najgenialniejsi? Każdy wie, że jeżeli coś zostało wybudowane w Ameryce jest to zapewne największe i najdoskonalsze.

Z kolei na naszym podwórku jest inaczej. Mam czasem wrażenie, że My bardzo nie lubimy mówić o sobie dobrze. Wobec czego nawet gdy realnie jesteśmy w czymś świetni, obniżamy sobie w swoich a także potem w oczach innych (nacji) swój obraz. I mocno na tym tracimy.  

Doskonałym tego przykładem jest nasze nastawienie do emigracji. Nawet po kilku latach, mimo że żyje się nam stosunkowo dobrze i dorobiliśmy się, rzadko potrafimy docenić to co mamy. Zawsze ktoś inny ma lepiej. 

Zaskakująca jest tutaj nasza sytuacja także z Brytyjczykami. Odkąd pamiętam, a przecież nie jestem tutaj pierwszy, oni są nas niesamowicie ciekawi. Jesteśmy w końcu do nich ogromnie podobni. A mimo to mówimy innym językiem. Nieco inaczej ostatecznie wyglądamy oraz zachowujemy się. I jesteśmy z tego trochę egzotycznego kraju - Polski. Z którym nie do końca wiadomo jak jest. 

Muszę to szczerze przyznać. Jest tutaj ogrom nacji. Ale kiedy spotykam obywatela Wielkiej Brytanii i mówię, że jestem z Polski. Następuje chwila ciszy. A potem zaczyna się pozytywna lawina pytań. Zupełnie jakbym był pierwszym Piotrem Nowakiem w Zjednoczonym Królestwie. 

Dlatego zawsze staram się mówić o nas dobrze. A więc i zachęcić do przyjazdu do nas. Oni doskonale wiedzą, że jest u w Polsce ciężej niż, ale widzą tu też mnóstwo zalet i szalenie cenią. Kiedy więc Anglik mnie pyta jak dokładnie teraz wygląda moja ojczyzna. Mówię szczerze: nie jest najłatwiej, lecz szybko nadrabiamy.  

Kolejną kwestią jest nasza historia. Pełna sprzeczności, trudnych chwil, ale za to niesamowicie intrygująca. I oni to także podziwiają. W zasadzie to nie bardzo potrafią sobie wyobrazić, jak naród będący prawie dwieście lat pod zaborami przetrwał, i jeszcze dorobił się autonomii. Zresztą. Czy serio nie ma o czym opowiadać?